Tatil dediğin çok şeydir!

(Bu da ilk mobil yazım olsun - Düzce Güven'in uzun zaman sonra sorunsuz bağlanabildiğim internetine teşekkürlerimle)

Ben bugün değişmiş olduğumu fark ettim. Öyle böyle değil ama ciddi ciddi. Bu belki olgunlaşmaktır, belki uzun zamandır eskilerden uzak kalmaktır bilemiyorum, ama bugün fark ettim ki kafam farklı çalışmaya başlamış.

Üç gündür Ereğli'deydim. İlk gün teyze, anneanne gez derken bitti, dün de evden çıkmamıştım. Bugün babamla biraz dolanayım derken baktım etrafa farklı bir gözle, resmen eskiyi özlemiş gözlerle bakıyorum. Büyük şehir asıl yuvanı özletiyormuş, onu anladım uzun zaman sonra ilk defa. Kimimiz tatil deyince deniz-kum-güneş yapayım der (kabul ben de zaman zaman istemiyor değilim), kimimiz ne kadar az ses/insan o kadar iyi der (bunda da çoğu zaman hem fikiriz) ve yıllık izinler/tatiller/bayramlar hep tatil yerlerinde veya yurtdışında geçer.

İlk geldiğim gün 17 yaşındaki kuzenimle konuşuyoruz, teyzemle bilmem kaç gün tatil yaptığı Avşa'dan hiçbir şey anlamadığını anlattı bana. Hiç takılabileceği kimse yokmuş, geçen seneki gibi eğlenememiş, tatil olduğunu anlamamış falan. Hak verdim çocuğa, onun yaşlarında hepimiz aynı kafadaydık: tatil olsun, kalabalık olsun, akrabalar gelsin, plaja gidelim derdik. Ama diyemedim zamanla sen de benim gibi düşüneceksin diye, şu an anlamasını beklemek saçma olur çünkü. Yaz gelsin de kuzenlerimle denize gidelim, akşamları sahile çıkıp dondurma yiyelim, arkadaşlar edinelim, bir yaz aşkı bulalım diyen heyecanlı ruhlara yağmurlu havada cam önünde elinde bir kupa sade filtre kahve eşliğinde kitap okumanın verdiği dinginliği anlatmak nasıl imkansızsa, tutup bir iPod dolusu country şarkıyla deniz kenarına gitsek de ayaklarımızı çakıl taşlarına gömüp huzur bulsak demek de bir o kadar absürd. Bazen diyorum ki 'Olum senin için geçmiş', ama bir bakıyorum ki büyük şehrin yorgunluğu bu, içim falan geçmemiş, istediğim zaman tam performans çıldırabiliyorum :) Sadece bazen biraz huzur lazım "50 yaş" görünümlü 25'lik ruhlara.

Gelelim neden bugün değiştiğimi fark ettiğime. Son zamanlarda ben de izole olup sessizlikte huzur bulacağım molalar arıyordum esasen. Ama bugün uzun zamandır birlikte vakit geçiremediğim babama takılınca anladım ki şehir içinde de insan kafa dinleyebiliyormuş. Önce yolumuzun üstündeki mezarlığın önünden geçerken "Hadi girelim, başım ha örtülü ha açık ne fark eder?" dedim. Eve geldiğim zamanlarda hep mezarlığa gitmek istiyorum ama çoğu zaman vakit yetmiyor koşturmaktan, ihmal ettiklerimin yanına ekleniyor her seferinde. Mezarlığa girmek çoğunun düşündüğü gibi ürkütmüyor beni, belki de küçüklüğümden beri ailemde kaybettiklerim olduğundan, mezarlığa hep aşina olduğumdan. Ve ilk defa fark ettim ki düzenli olarak mezarlıklara gidilmeli; insanın ölümlü olduğunu hatırlaması ve sevdiklerinin bir gün alıp başını gidebileceğini kabul edebilmesi için. Dedeme, babaanneme, amcama, halama bir sonraki sefer çiçekler ekmek için söz verdim içimden.

Yolda gözüme çarpan mezarları inceledim, bazı tanıdıkları gördüm, şaşırdım, üzüldüm. Uzun zamandır görmek istediğim bir büyüğümüzün vefat ettiğini söylemişti dün birden hatırlayıp, göremediğime çok hayıflanmıştım. Bugün onu toprağın altında görmek nasipmiş dedim kendime, ağlama, nasılsa görüşeceksin ilerde.

Mezarlıktan çarşıya belki de hayatımda bir ya da iki kez geçtiğim bir ara yoldan indik. Ama sanki okul yoluymuş ya da anısı varmış gibi mutlu etti beni. O bir seferi aklımda nasıl tuttuysam resmen alıp eskilere götürdü beni. Ana yola inen merdivenlerden sarkan böğürtlenlerden yedik, yabani yemişlerden topladık, tenhada oturan çiftleri basmış olduk biraz da :D

Oradan çıkınca uzun zamandır girmediğim çarşıya girdik. Küçüklüğümden beri babam bizi hep girişken olalım diye bir yerlere iteler durur, ben de ısrarla korkak tavuk gibi hep yapmamı istediği şeylere itiraz ederim kendimi bildim bileli. Bunlar basit şeyler oldu hep, yazları su/sakız falan satmak, tanımadığın insanlarla konuşmak, pazarlık yapmak gibi. Ama benim tanıdığım insanların yanında düşen çenem bu gibi durumlarda genelde kapalı kalmayı tercih eder. Bugün ara yolların birine saptık, “Sana 1,5 lira vereceğim, şu ilerdeki fırından bir tırnaklı pide alacaksın,” dedi. Hemen anladım yine beni denemeye çalıştığını. “Normalde ne kadar ki,” dediğimde 2 lira olduğunu söyledi. Başta yine içimde bir muhakemeye girdim, sonra kendi kendime “Bu yaşa geldin, bundan korkmuyorsun herhalde,” dedim, girdim fırına ve 1,5 liraya bir tırnaklı pide aldım! Yaramazlık yapmış çocuklar gibi gittim babamın yanına; o an çocukluğuma döndüm sanki, o zamanlarda yapmam gereken bir şeyi yeni yeni yapabildiğim için.

Çarşıdan yürüye yürüye limana, ‘mendirek’ denen kayalıklara gittik. Ben bikinimi unuttuğum için yalnızca babam girdi denize. Ama bikinim olsaydı normalde kayasından, yosunundan, yengecinden korktuğum o kıyıdan ben de girerdim, o kadar kendime güvenim vardı. Küçüklüğümdeki gibi kayalıkların arasında yosun geveleyen, en ufak kımıltıda içeri kaçan yengeçleri izlemek onca zaman sonra resmen mutlu etti beni. Kafamı sessiz sakin dinleyeceğim bir mekanda yiyeceğim yemekten daha çok zevk aldım kayalıklarda babamla yediğim tırnaklı pide-keş-domates üçlüsü ve acı yeşil biber belasından. Küçük şeylerden mutlu olurdum ama bu kadarı da fazla mı acaba?

Uzun zamandır benim hayatıma ait olan parçaları gözardı ettiğim için mi bu kadar zevk verdi bu küçük şeyler, yoksa yetişkinliğime mi erişiyorum bilemedim. Sonuç olarak bir sayfiye kasabasına gitmiş kadar huzur doldum bu üç günde. Tatil nedir diye sorgulayanlara, böylesi de oluyormuş diyorum, hem de keşke geri dönsem şimdi diye iç çeke çeke.

E hani benim cuma sendromum?

Bende çoğu insanın pazar/pazartesi sendromunun aksine cuma sendromu var. Haftanın rutinin bozuyor çünkü. Genellikle kafamda sabah kaçta kalkıp akşam eve kaçta gireceğim, kaç yere gidip kaç arkadaşımı göreceğim, yoksa evde pinekleyip sırf yemek yapmamak için bütün saçma şeyleri yiyerek bilmem kaç tane film/dizi mi izleyeceğim tarzında deli sorular olduğu ve beni rutinimden çıkarıp yorduğu için haftasonuyla pek anlaşamam. Ha ama bazı haftasonları var ki (bkz.geçen haftasonu) çok yorulsan bile "iyi ki" dedirtiyor namussuz :) İşte bu sebeplerden mütevellit benim bugünü sevmemem lazım.

Ama bu sabah adeta bir cuma-sever gibi, gözümden uyku, aklımdan huzur, kalbimden de mutluluk taşarak uyandım. Hele de uyku sersemliğiyle yataktan kendini atmaya çalışırken "Hadi sen bir yarım saat daha uyu, daha saat erken" diyip kalkıp kahvaltı hazırlayanın varsa, başka nasıl uyanırsın ki? :)

Bunları yazdıktan sonra eski yazılarıma baktım da şöyle bir, bende resmen son iki yılda ruhsal bir evrim var, iyi ki de var. Endorfin bizde bol bu aralar azizim, hepinize öneririm.

Sedef'im Almanya'ya gelin gitti!

Sedef benim 13 yıllık arkadaşım. Ortaokuldan sonra liseyi de birlikte okuyup, lisenin bittiği yaz birlikte sürücü kursuna gittik, hatta azimle gittiğimiz kursun sürüş kısmında ÖSS sonucumu ilk ondan duydum arabayı bir yerlere toslamak pahasına. Öyle aşırı sıkı fıkı kankavari bir arkadaşlığımız olamadı ama Ankara'da okurken az çok görüştük, her seferinde bıraktığımız yerden aynı samimiyetle sürdü dostluğumuz. Ben Erasmus'tan döndüğümde aldığım hediyeyi iki sene sonra verebildim, O Almanya'ya kursa gittiğinde bana Ritter Sport getirip kalbimizi kazandı. Bir gün gelip de bir Alman'a gönlünü kaptırdığını söylediğinde "anaaam ecnebi mii" diye de pek sevindim malum ecnebi merakım yüzünden. Ama gün gelip de o ecnebi damadın alıp kızımızı başka diyarlara götüreceğini idrak ettiğim gün de içten içe üzülmedim desem yalan olur.

Neden mi bunları yazıyorum? Çünkü dün Sedef söz konusu yabancı sevgilisi Manfred'le evlendi! :) Manfred, Sedef'i Almanya'ya staja gittiği o bir aylık dönemde koymuş kafasına, hiç de vazgeçmedi. Türkçe öğrenmeye çalıştı, Kuran'ı okudu, Sedef'i her türlü her koşulda sabırla bekledi. Bizim de cuma günü kına akşamı tanışma fırsatımız oldu. Konuşkan, eğlenceli, çat pat Türkçe konuşmaya çalışan, kendine güvenen bu adamın Sedef'in elini özenle tutması, şefkatle alnından öpmesi o kadar etkiledi ki beni, "bu çocuk bu kızı arıyormuş sanki" dedim. Hikayelerini kına akşamı Manfred'den dinlerken yarım kaldı ama onlarınki de biraz tesadüflere dayanan bir birliktelik işte.

Sedef'in içinde hiçbir şey kalmasın diye hiçbir istediğini eksik etmemiş damadımız, zira kına gecesinde Sedef avucunu açmayınca süslü paketinden çıkarıp bir çeyrek altını avucuna koymasını da bildi bizim damat, tabi üstüne eline kına yakılmasını da engelleyemedi :D Parmak şıklatmayı öğrenip her oynamaya kaldırıldığında güzel güzel oynadı yüzünde mutluluktan parlayan gülümsemesiyle. Almanya'dan hiçbir yakını olmamasına rağmen hiç yalnızmış gibi olmadı.

Dün de küçük ama çok özenli, her detayı düşünülmüş, sade bir düğünle evlendirdik kumruları. Önce Sedef'in ayağındaki platform spor ayakkabılara şok oldum -topuklu ayakkabıları hazırdı çünkü- sonra da pistte yaptıkları rumbaya, ne teklediler ne de hareketleri kaçırdılar. Sonra hepimiz oynarken müziğin birden değişmesiyle başladığımız damat halayına ve sonrasında Kasap Havası'na Manfred'in anında uyum sağlamasına şaştım kaldım, adam ben halayın başını çekerken tüm hareketleri kaptı birkaç açıklamayla. Ama hepimizin tüylerini ürperten de karşılıklı geçip Harmandalı oynamaları oldu. Bizim kız sürprizin âlâsını yapıp Manfred'i koluna taktığı gibi Harmandalı öğrenmeye götürmüş. Üç dakika boyunca ağzımız bir karış açık izledik resmen. Oyunun sonunda yine Sedef'in ellerini tutup alnından öpünce son kez tescilledim kafamda Sedef'in Manfred için ne kadar anlamlı ve kıymetli olduğunu, adamın kızımız için yapmadığı kalmamış oldu bu sayede :)

Bir stajla başlayan maceralarını yıllar sonra güzel bir düğünle noktaladı benim canım arkadaşım ve dünyalar tatlısı kocası. Bundan sonra Almanya'da yaşasa da biliyorum ki hiç uzak olmayacağız onunla ve Türk kültürüne uzak olmayan Manfred'le de her telden muhabbet edebileceğiz. Ve biliyorum ki canım arkadaşımı orada her daim koruyup kollayacak, kendinden çok sevecek bir hayat arkadaşı olacak, ki beni en derinden etkileyen bu oldu. İkisine de birbirlerinin ellerini hiç bırakmayacakları uzun bir ömür ve sonsuz mutluluklar diliyorum! <3

(Neden bu kadar duygusala bağladım bilmiyorum ama çok sevdiklerimin yavaş yavaş yuvadan uçması normalden fazla mutlu ediyor sanırım artık beni. Malum balayında olduğu için rahatsız etmek istemedim ama izinsiz bu yazıyı yazmama ve fotoğraflarını paylaşmama eminim Sedef kızmayacaktır, bu yazıyı görürse de bence mutlu olup gözleri dolar değil mi minik kuşuuuum? :) )