Bende çoğu insanın pazar/pazartesi sendromunun aksine cuma sendromu var. Haftanın rutinin bozuyor çünkü. Genellikle kafamda sabah kaçta kalkıp akşam eve kaçta gireceğim, kaç yere gidip kaç arkadaşımı göreceğim, yoksa evde pinekleyip sırf yemek yapmamak için bütün saçma şeyleri yiyerek bilmem kaç tane film/dizi mi izleyeceğim tarzında deli sorular olduğu ve beni rutinimden çıkarıp yorduğu için haftasonuyla pek anlaşamam. Ha ama bazı haftasonları var ki (bkz.geçen haftasonu) çok yorulsan bile "iyi ki" dedirtiyor namussuz :) İşte bu sebeplerden mütevellit benim bugünü sevmemem lazım.
Ama bu sabah adeta bir cuma-sever gibi, gözümden uyku, aklımdan huzur, kalbimden de mutluluk taşarak uyandım. Hele de uyku sersemliğiyle yataktan kendini atmaya çalışırken "Hadi sen bir yarım saat daha uyu, daha saat erken" diyip kalkıp kahvaltı hazırlayanın varsa, başka nasıl uyanırsın ki? :)
Bunları yazdıktan sonra eski yazılarıma baktım da şöyle bir, bende resmen son iki yılda ruhsal bir evrim var, iyi ki de var. Endorfin bizde bol bu aralar azizim, hepinize öneririm.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder