Bazen ağır depresyonlar geliyor, "Ulan niye doğmuşum be!" diyorum. Kabuğuma çekiliyorum, sevdiklerime hoyrat davranıyorum. Ama öyle anlar var ki, insan şu dünyada yaşadığına, özellikle de güzel insanlarla yaşadığına mutlu oluyor. Sonuncusunu yakın zamanda yaşadım.
İki hafta önce İzmir'deydim. Bu yazıyı okuyan ve benim İzmir'e gittiğimden haberi olmayan İzmirli arkadaşlarımdan tribin alasını yiyeceğini hissediyorum :( Ama bu benim de içine sonradan dahil olduğum bir buluşmacaydı, çok kısaydı, bıdıbıdı. İzmir'e ilk gittiğimde bekar evlerinde beni ağırlayan can dostlarımın bu sefer evli olması ve bir nevi ev görmeye gitmiş olmamız çok anlamlıydı. Ama asıl önemli noktamız başkaydı :)
Cumartesi akşamı güzel bir sofra kurduk kendimize, neredeyse 20 yıllık arkadaşlık bunu gerektirirdi tabii ki. Bir de baktım ki biz bir zamanlar lise koridorlarında koştururken artık bir yeni evli çiftin sofrasında oturmuş rakı-balık yapıyoruz, düğün videoları izliyoruz, gelinlik muhabbetleri yapıyoruz. Şöyle bir bakıyorum, söz konusu arkadaşlarımın ikisi 19, diğeri de 14 yıllık arkadaşım. Ben bu insanlarla iyisiyle kötüsüyle kendi hayatımın yarısından fazlasını paylaşmışım. Pek çok noktada beni, ailemi çoğu insandan daha iyi biliyorlar. Bu insanlarla daha uzun yıllar birlikte olacağım, yıllar geçtikçe anacağımız daha çok anımız olacak ve her geçen yıl yeni konularda konuşacağız.
Sonra da daha doğum günüme on gün varken pat diye bir pasta çıktı gecenin köründe. Hey gidi günler dedim, kimi yıl olur doğum günümü unuturlar ve ben onlara iki ay surat yaparım, korkularından arayamazlar, kimi yıl olur herkesten önce onların güzel temennilerini alırım. Ama arkadaşlık da böyle değil mi zaten? Her yıl günü gününe doğum günü kutlasak bir anlamı olmazdı herhalde :)
Herkesin hayatında böyle güzel arkadaşlıklar, sırtını yaslarken tereddüt etmeyeceği, pijamalı otururken çekinmeyeceği, zırvalamalarına bile güleceği insanlar olsun. Ve ben sırf bu insanları da tanıyabilmiş olduğum için iyi ki doğmuşum :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder