Bu fotoğrafın 28 Haziran'da çekilmesinin üzerinden 6 buçuk ay, babamı kaybedeli de bugun tam 40 gün oldu. Selda'nın doğum günüydü o gün, Süleyman da bizdeydi tesadüfen. Bu fotoğrafa 40 gündür zaman zaman bakıyorum, çok samimi, çok içten ve babamı dürtmeden kendiliğinden güldüğü, mutlu olduğunu hissettirdiği bir an gibi geliyor bana. Hayatta her şeyden vazgeçmen koşuluyla seni bu ana döndürebiliriz deseler sanırım bir saniye bile düşünmeden kabul ederdim.
"Çekmedi, sürünmedi, kendi istediği gibi göçtü gitti," falan diye kendimizi avutuyoruz hala, ama o metanetten çatlama hissi, yanında etten kemikten duran adamı morgda uyuyor gibi görürken öldüğünü bir türlü idrak edememe hali, okuldan işe yürürken "Dur bir telefon edeyim babama," diyip de sonra yapamayacağını bilmek ve çaresiz kalmak gerçekten tarifsiz.
Patlamalarda ya da farklı sebeplerle kılı kılına ölen onca yaşlı, genç, polis, öğrenci varken babamın bu kadar sessiz ve ani ölmesi içime bir miktar su serpse de, bu yaşımıza kadar dördümüz bir arada yaşayabilmiş olsak da yine de zaman yetmiyormuş. Insan gerçekten bencilmiş ve sevdikleri hep yanında olsun istiyormuş.
Bana "Nasılsın," diye soruyorlar her gün. İyiyim, iyi olmak zorundayım ama eksiğim-eksiğiz ve buna çare olabilecek ne bir ilaç var ne bir çare.
Huzurlu uyuyor, bunu hissediyorum, buna inanıyorum.
Nurlar içinde yatsın canım.. Sen bu yaşına kadar gördün, şanslıydın. Ben 11 yaşımda kaybettim, hem onu hem iki canımı daha, ağabeylerimi. Biliyorum doyulmaz, yetmez ama yine de senin büyüdüğünü, yetişkin olduğunu ve kendi ayakların üzerinde durabildiğini görebilecek kadar ömür vermiş Allah ona öyle düşün. Dediğim gibi alışılmıyor.. 18 sene sonra bile gece yatağına, gözyaşlarına, çaresiz hissettiğin çoğu ana misafir oluyor, desteklerini hissettiriyorlar adeta. Çok şükür ki bizim gibi evlatlar vermiş Allah onlara canım.. İnşallah bir gün rüyalarımızda olduğu gibi sevdiklerimize kavuşur, kocaman sarılırız.
YanıtlaSilKuzum, mesajını daha yeni gördüm :( İşte tam da senin durumda olan, erken yaşta ya da çok acı bir şekilde sevdiklerini kaybeden insanları, arkadaşlarımı düşününce bu halime şükrederek babam için dua etmekten başka şey gelmiyor elimden, dünyanın sonu gelmiş gibi davranmak hem daha büyük acılar yaşamış olaranlara haksızlık gibi, hem de ölen için -eğer bizi görüyorsa, ki bence görüyor- belki de bir azap. Bazen aramızda gibi, kendini hissettiriyor gibi, öyle olunca da kendimi daha iyi hissediyorum zaten. Dediklerine kesinlikle katılıyorum, iyi ki onların çocukları, kardeşleriyiz ve inşallah zamanı geldiğinde onlara kavuşur, kocaman sarılır bir daha da bırakmayız. Sevgiler!
YanıtlaSil